Szarecki Bolesław (1874–1960), lekarz, profesor chirurgii Uniwersytetu Taurydzkiego w Symferopolu, generał dywizji Wojska Polskiego.
Ur. 17 IX w Mińsku Lit. w wielodzietnej rodzinie, był synem Jerzego (1846–1914), kolejarza Kolei Libawo-Romieńskiej, i Karoliny z Podzielskich.
Od r. 1886 uczęszczał S. do Gimnazjum Klasycznego w Mińsku Lit., z którego pod koniec drugiej klasy został usunięty za konflikt z nauczycielem historii. W r. 1888 wstąpił do Wojskowej Szkoły Felczerskiej w Kijowie; ukończywszy ją z wynikiem celującym w r. 1892, został odkomenderowany do Wojskowego Szpitala Klinicznego w Charkowie. Po zdaniu eksternistycznie matury w r. 1896 w I Męskim Gimnazjum Klasycznym w Charkowie otrzymał t.r. czasowe zwolnienie z wojska i podjął studia na Wydz. Lekarskim tamtejszego Uniwersytetu. Za wystąpienia na wiecach studenckich był trzykrotnie (lub dwukrotnie) relegowany z uczelni i zatrzymywany jako «przestępca polityczny». W r. 1898 sprowadził do Kijowa rodzinę, którą w następnych latach utrzymywał. Latem 1904 uzyskał absolutorium, jednak w grudniu t.r. został zmobilizowany i skierowany do Mandżurii, gdzie początkowo był młodszym lekarzem 103. Pierwozawodzkiego Pułku Liniowego, a po kilku miesiącach chirurgiem w czołówkach chirurgicznych i pociągu sanitarnym Rosyjskiego Czerwonego Krzyża. Wprowadził wówczas nowatorską w Rosji metodę operowania rannych w punktach opatrunkowych tuż za linią frontu; został za to odznaczony Krzyżem św. Jerzego. W trakcie służby złożył egzaminy i uzyskał dyplom lekarski cum eximia laude. Zdemobilizowany w sierpniu 1906 wrócił do Charkowa; został zatrudniony w uniwersyteckiej klinice chirurgicznej, początkowo jako asystent, a następnie adiunkt. Wiosną 1912 obronił rozprawę doktorską Regio subumbilicalis – szkic topograficzno-anatomiczny, a w r. 1913 habilitował się, prawdopodobnie na podstawie pracy Zur Frage über die Entstehung der traumatischen Hernien („Zentralbl. für Chirurgie” 1913 nr 50). Po wybuchu pierwszej wojny światowej, awansowany 1 VIII 1914 do stopnia kapitana, został chirurgiem-konsultantem Czerwonego Krzyża przy wojskach Gwardii Rosyjskiej. W r. 1916 obrano go profesorem kliniki chirurgicznej przy tworzonym uniw. na Krymie (w związku ze służbą wojskową nie objął tego stanowiska). Pod koniec t.r. uczestniczył w XIV Zjeździe Chirurgów Rosyjskich w Moskwie, gdzie przyjęto jego propozycję operowania postrzałowych ran brzucha już na linii frontu zamiast odsyłania rannych do odległych szpitali. Zdemobilizowany w grudniu 1917, wrócił do pracy w klinice chirurgicznej uniw. w Charkowie. Jednocześnie został głównym chirurgiem-konsultantem Armii Ochotniczej gen. Ł. Korniłowa i gen. A. Denikina. Jesienią 1919 prawdopodobnie objął na krótko stanowisko profesora chirurgii klinicznej Uniw. Taurydzkiego w Symferopolu.
Późną jesienią 1919 przybył S. do Polski i wstąpił do WP w stopniu majora; w lutym 1920 został starszym ordynatorem oddziału chirurgicznego 1. Okręgowego Szpitala Wojskowego (dawny Szpital Mokotowski) w Warszawie, a w maju t.r. członkiem Wojskowej Rady Sanitarnej. Od czerwca do września brał udział w wojnie polsko-sowieckiej; był szefem 1. grupy chirurgicznej przy szpitalach polowych: nr 900 w składzie II Armii i nr 905 w składzie III Armii. W „Lekarzu Wojskowym” (1920 nr 21) ogłosił artykuł Kilka uwag praktycznych dla młodych kolegów chirurgów pracujących na froncie. Od maja 1921 wchodził w skład kolegium redakcyjnego tego pisma (do r. 1933). Po powrocie z frontu pełnił obowiązki kierownika klinicznego oddziału chirurgicznego Wojskowej Rady Sanitarnej oraz inspektora w Komisji Inwalidzkiej. Wiosną 1921 wykładał na trzymiesięcznym kursie przy dowództwie Kursu Wyszkolenia dla Lekarzy Wojskowych. T.r. został starszym ordynatorem i kierownikiem naukowym oddziału chirurgicznego, później także oddziału ginekologicznego Głównego Szpitala Wojskowego (Szpital Ujazdowski, od sierpnia 1921 Szpital Okręgowy Nr 1). Dn. 3 VI 1922 mianowano go podpułkownikiem (ze starszeństwem z 1 VI 1919). W r. 1922 odmówił przyjęcia profesury chirurgii klinicznej na USB. W listopadzie t.r. wszedł w skład Sekcji Sanitarnej Warszawskiego Koła Okręgowego przy Zarządzie Głównym Tow. Wiedzy Wojskowej. W r. 1923 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. Od r. 1925 był starszym ordynatorem w Oficerskiej Szkole Sanitarnej w Warszawie. Dn. 1 I 1928 awansował do stopnia pułkownika.
S. był członkiem oddziału warszawskiego Tow. Chirurgów Polskich (w l. 1925–6 wchodził w skład jego Zarządu). Uczestniczył w Zjazdach Chirurgów Polskich: XVIII w Warszawie (1921), XX w Poznaniu (1923) i XXI we Lwowie (1924), a także w XII Zjeździe Lekarzy i Przyrodników Polskich w Warszawie (1925). Jako przedstawiciel polskiej wojskowej służby zdrowia występował w l. trzydziestych na kongresach lekarskich w Niemczech, Austrii i Francji. Opublikował artykuły, m.in. Powikłania grożące rannemu na polu walk (krwotok) („Lekarz Wojsk.” 1925 nr 8) i O przetaczaniu krwi konserwowanej i transportowanej w warunkach wojny (tamże 1933 nr 6), oraz wspólnie z W. Kozłowskim rozdział Chirurgia w „Podręczniku diagnostyki i terapii” (W. 1931). Dn. 31 XII 1933 został przeniesiony w stan spoczynku i odszedł ze Szpitala Ujazdowskiego; t.r. zaprzestał też pracy w kolegium redakcyjnym „Lekarza Wojskowego”. W r. 1934 objął stanowisko dyrektora Szpitala Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie. Działał w PCK jako członek zarządu (od r. 1936) i szef sanitarny oraz członek rady pedagogicznej Szkoły Pielęgniarskiej PCK przy ul. Smolnej. Jesienią 1937 odszedł ze Szpitala Ubezpieczalni Społecznej i został dyrektorem Głównego Szpitala PCK w Warszawie przy ul. Smolnej; zainicjował wówczas powstanie pierwszego w Polsce Inst. Przetaczania i Konserwacji Krwi. Był zapalonym myśliwym; od r. 1926 należał do Polskiego Tow. Łowieckiego i do warszawskiego koła Wojskowego Tow. Łowieckiego, a po powstaniu Polskiego Związku Łowieckiego wszedł w r. 1936 do jego władz naczelnych jako członek sądu łowieckiego. W sierpniu 1939 dokonał nieudanej operacji zwolnionego z więzienia Wojciecha Korfantego. T.r. przekazał znaczną część rodzinnych oszczędności na Fundusz Obrony Narodowej.
Dn. 25 VIII 1939 zgłosił się S. do szefa Sztabu Głównego WP, gen. Wacława Stachiewicza, z prośbą o wcielenie do czynnej służby; otrzymał przydział do mobilizowanego 104. Szpitala Polowego (organizowanego w Szpitalu Ujazdowskim) jako naczelny lekarz (kierownik naukowy) dwunastu oddziałów chirurgicznych. Jednocześnie od 28 VIII t.r. prowadził kurs sanitarny w ramach Korpusu Sanitarnego Związku Polskich Kawalerów Maltańskich. W kampanii wrześniowej ewakuował się 7 IX, wraz ze szpitalem, przez Siedlce i Brześć do Trembowli; został w tym czasie dwukrotnie ranny. Dostał się do niewoli sowieckiej i był przetrzymywany w obozach jenieckich: Putiwskij Łagier (19 IX – 25 XI 1939), Kozielsk (30 XI 1939 – 3 V 1940, gdzie wg Józefa Czapskiego wykonywał operacje bez leków i właściwych narzędzi), Pawliszczew-Bor (5 V – 20 VI 1940) i Griazowiec (25 VI 1940 – 30 VII 1941).
Po podpisaniu 30 VII 1941 układu Sikorski– Majski został S. zwolniony z obozu i powołany 25 VIII t.r. na stanowisko naczelnego chirurga Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Od września organizował w Buzułuku służbę zdrowia powstającej armii. Dn. 16 X został szefem Służby Sanitarnej Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, a 11 XII Naczelny Wódz gen. Władysław Sikorski mianował go generałem brygady. W r. 1942 dowodził S. wraz z Leopoldem Okulickim polskim sztabem ewakuacyjnym i wyjechał z ZSRR w ramach pierwszej, wiosennej, ewakuacji. W marcu t.r. przybył do Pahlewi w Iranie, gdzie w trudnych warunkach klimatycznych ponownie organizował służbę zdrowia. Po utworzeniu 12 IX t.r. Armii Polskiej na Wschodzie został tego dnia powołany na szefa jej Służby Zdrowia. Przyczynił się do wydawania w Tel Awiwie „Czasopisma Lekarskiego – Organu Lekarzy Polskich na Wschodzie” i 10 XII wszedł w skład jego Komitetu Redakcyjnego. Opublikował pracę Leczenie ran bakteriofagiem („Lekarz Wojsk. Journal of the Polish Army Medical Corps” 1942 nr 5). W maju 1943 został przeniesiony na stanowisko szefa Sanitarnego Bazy i Dowództwa Etapów Armii Polskiej na Wschodzie. Po utworzeniu w poł. t.r. II Korpusu Polskiego objął 12 IX stanowisko naczelnego chirurga oraz inspektora szpitalnictwa (szpitali polowych). W trakcie bitwy o Monte Cassino dokonywał 11–13 V 1944 licznych operacji w Głównym Punkcie Opatrunkowym 6. komp. sanitarnej 5. Kresowej DP. Następnie brał udział w walkach pod Ankoną i Bolonią; pracował kolejno w szpitalu wojennym nr 2 w Compobasso, szpitalu wojennym nr 1 w Casamassima i 3. Sanitarnym Ośrodku Ewakuacyjnym. W grudniu t.r. w Londynie złożył sprawozdanie ze swych prac prezydentowi RP Władysławowi Raczkiewiczowi.
Wkrótce po zakończeniu drugiej wojny światowej wystąpił S. do władz wojskowych o zezwolenie na powrót do Polski; nie uzyskawszy go, przybył do Londynu, gdzie ponownie zadeklarował chęć wyjazdu do kraju. Spotkawszy się z odmową, podjął głodówkę protestacyjną. Dn. 3 XI 1945 wrócił do Polski. Podjął służbę w WP i 15 XI t.r. został zastępcą gen. Michała Mohuczego, szefa Dep. Służby Zdrowia MON. Od 16 II 1946 był p.o. szefem, a od 24 VI t.r. szefem tego Departamentu. W listopadzie objął stanowisko Naczelnego Chirurga WP. T.r. został redaktorem naczelnym „Lekarza Wojskowego”; na łamach tego pisma publikował artykuły, m.in. Leczenie ran postrzałowych ze szczególnym uwzględnieniem ran postrzałowych kości i stawów (1948 nr 2). Z inicjatywy S-ego powołano w Łodzi 15 I 1947 Centrum Szkolenia Sanitarnego. T.r. został przewodniczącym, powstałej na jego wniosek, Lekarskiej Rady Naukowej przy Dep. Służby Zdrowia MON. Dn. 22 VII awansował do stopnia generała dywizji. W r. 1949 stanął na czele Komitetu Budowy Centralnego Szpitala MON. Dn. 16 XII t.r. ustąpił ze stanowiska szefa Departamentu, a w r. 1950 z funkcji redaktora naczelnego „Lekarza Wojskowego”.
S. działał też w cywilnej służbie zdrowia, m.in. w lutym 1951 został członkiem Rad Naukowych przy Min. Zdrowia oraz powstałego w listopadzie 1951 Inst. Hematologii w Warszawie. Przez pewien czas był przewodniczącym Komisji Traumatologicznej przy Min. Zdrowia. Uczestniczył w wielu zjazdach i kongresach, m.in. XI Międzynarodowym Kongresie Medycyny i Farmacji Wojskowej w Bazylei (1947), Zjazdach Chirurgów Polskich: XXXI w Gdańsku (1946), XXXV w Lublinie (1951) i XXXVII w Łodzi (1954), a także I Zjeździe Lekarzy WP w Warszawie (1951). W dn. 28–29 V 1950 wziął udział w I Ogólnopolskim Zjeździe Hematologów w Krakowie i został wybrany na prezesa Tow. Hematologicznego. W dalszym ciągu ukazywały się jego artykuły w „Lekarzu Wojskowym”, m.in. Rany postrzałowe klatki piersiowej (1951 nr 1) i Rany torako-abdominalne (skojarzone rany wojenne klatki piersiowej i jamy brzusznej) (1951 nr 10). Wspólnie z Jerzym Babeckim i Mieczysławem Fejginem wydał opracowanie Vademecum lekarza praktyka (W. 1953), a samodzielnie monografię Przepukliny pachwinowe. Zarys anatomiczny i leczenie chirurgiczne (W. 1954). Publikował także w „Bellonie” i „Polsce Zbrojnej”. Prace naukowe ogłaszał również w językach rosyjskim i niemieckim; trudno ustalić ich liczbę (udokumentowanych jest 36), gdyż część z okresu rosyjskiego zaginęła; można przyjąć, że było to ok. 60 publikacji.
W l. 1952–7 był S. członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma fachowego „Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska”. W r. 1957 zrezygnował z obowiązków Naczelnego Chirurga WP. Po złożeniu 5 VII t.r. rezygnacji z funkcji przewodniczącego Rady Naukowej Dep. Służby Zdrowia MON został 6 VII doradcą Szefa tego Departamentu. Kontynuował równocześnie działalność stowarzyszeniową, m.in. był wiceprezesem PCK (od r. 1951), a także prezesem Polskiego Związku Łowieckiego (1946–53). Posiadał członkostwo honorowe Tow. Chirurgów Polskich, Polskiego Tow. Ortopedycznego i Traumatologicznego, Tow. Lekarskiego Warszawskiego, Tow. Chirurgicznego Warszawskiego, Polskiego Tow. Urologicznego, Polskiego Związku Łowieckiego i PCK. W czerwcu 1956 ofiarował zbiór złotych monet, przywiezionych z Wielkiej Brytanii, na rzecz skarbu państwa. Z okazji 85-lecia jego urodzin i 55-lecia pracy zawodowej ukazał się w r. 1959 jego Zbiór prac z dziedziny chirurgii wojennej (W.). Zmarł 23 II 1960 w Warszawie, został pochowany 26 II na cmentarzu Powązkowskim w grobie rodzinnym (kw. 196 rząd 5 grób 22). Był odznaczony m.in. Krzyżem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Złotym Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino, Krzyżem Grunwaldu III kl., Medalem za Wojnę 1918–1921, Orderem Odrodzenia Polski II, III i IV kl., Orderem Sztandaru Pracy I kl. oraz francuską Legią Honorową IV kl. i angielskim Distinguished Service Order, a także dwukrotnie Odznaką Honorową PCK I st. (1949, 1959) i odznaczeniem łowieckim «Złom».
W małżeństwie z Marią z domu Zarubin (1874–1965), 1.v. Mewius, miał S. syna Jerzego (zob.).
Imię S-ego nadano Wojskowej Akad. Med. (obecnie Uniw. Med.) w Łodzi (1975), a także ulicy w Warszawie oraz warszawskiemu Szpitalowi Klinicznemu Wojskowej Akad. Med. W Muz. Uniw. Med. w Łodzi urządzono ekspozycję poświęconą S-emu.
Portret przez Zdzisława Głowackiego w Muz. Wojsk. Służby Zdrowia przy Akad. Med. w Ł.; Rzeźba głowy przez Jana Kucza w Muz. WP w W.; Fot. w: Archiwum Dokumentacji Mechanicznej. Przewodnik po zasobie fotografii 1840–2004, Oprac. J. Boniecki, W. 2005; – Album chirurgów polskich, Wr. 1990 s. 270–1 (fot.); Cmentarz Powązkowski w Warszawie, Oprac. J. Waldorff i in., W. 1984; Kosk H., Generalicja polska, Pruszków 2001 II; Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie; Lisowski W., Ludzie zasługi niepospolitej. Wybitni polscy lekarze XVIII–XX w., W. 1983 s. 409–17; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Mierzwiński Z., Generałowie II Rzeczypospolitej, W. 1995 II 389–95; Patroni jednostek Wojska Polskiego, W. 1998 (fot.); Słown. biogr. nauk med., I z. 3 (bibliogr., fot.); Żaroń P., Wykazy cmentarzy i zmarłych żołnierzy, junaków Armii Polskiej w ZSRR i Iranie w latach 1941–1942, Tor. 2004; – Bargiełowski D., Po trzykroć pierwszy. Michał Tokarzewski-Karaszewicz, W. 2002 II; Bolesław Szarecki. Zasłużeni dla polskiego łowiectwa, W. 2003 s. 31–2; Brzeziński T., Służba Zdrowia Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1939–1946. Z Armią Andersa z ZSRR ku Polsce, Wr. 2008; Czapski J., Na nieludzkiej ziemi, Paryż 1984; 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino z perspektywy półwiecza, Red. T. Panecki, W. 1994; Dunin-Wilczyński Z., Wojsko Polskie w Iraku 1942–1943, W. 1993; Felchmer A., Służba zdrowia Wojska Polskiego (od jesieni 1918 r. do mobilizacji w 1939 r.), Ł. 1990 I, II 474; Garlicki M., Generał Bolesław Szarecki, nestor polskiej chirurgii wojennej, w: Zbiór prac z dziedziny chirurgii wojennej, W. 1959; Isfahan. Miasto polskich dzieci, Londyn 1988 (fot.); Jaczyński S., Zagłada oficerów Wojska Polskiego na Wschodzie. Wrzesień 1939 – maj 1940, W. 2000 s. 105, 152, 267, 270; Jeżurski Z., W setną rocznicę urodzin generała dywizji profesora doktora medycyny Bolesława Szareckiego, „Lekarz Wojsk.” 1974 nr 11 s. 823–5 (fot.); Kijas A., Polacy na Uniwersytecie Charkowskim 1805–1917, P. 2005; Kocoń T., Lekarze patronami ulic Warszawy. Bolesław Szarecki, „Życie Akad. Med. w W.” 2000 nr 8/9 s. 32–3; Kowalski L., Generałowie, W. 1992; Kowalski Z., Historia Polskiego Związku Łowieckiego, „Łowiec Pol.” 1948 nr 7–8; tenże, 75-lecie prezesa Polskiego Związku Łowieckiego generała dywizji profesora doktora Bolesława Szareckiego, tamże 1949 nr 5; tenże, Sprawozdanie przewodniczącego Komitetu Wykonawczego PZŁ, tamże 1947 nr 1; Łoziński M., Przechodniu, powiedz Polsce..., Kr. 1971; Majewski A., Wojna, ludzie i medycyna, L. 1969; Mrowiec A., Przez Monte Cassino do Polski 1944–1946, Kat. 1959; Obozy jenieckie NKWD IX 1939 – VIII 1941, Red. S. Jaczyński, W. 1991; 80 lat szkolnictwa medycznego w WP, Ł. 2002 s. 42, 44; Patelski M., Generał broni Tadeusz Jordan-Rozwadowski, żołnierz i dyplomata, W. 2002; Piotrowski F., Życiorys gen. dyw. prof. dr Bolesława Szareckiego (1874–1960), Ł. 1975; Poksiński J., TUN. Tatar–Utnik–Nowicki, W. 1992; Pomocnicza Wojskowa Służba Kobiet 2 Korpusu 1941–1945, Oprac. A. Bobińska, W. 1999; Radomski J. A., Demobilizacja Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w latach 1945–1951, Kr. 2009; Radwański T., Karpatczykami nas zwali, W. 1978; Siemaszko Z., Świadkowie przeżyć sowieckich 1939–1943, Londyn 1999; Skolimowski W., Generał dywizji prof. dr med. Bolesław Szarecki, W. 1977; Suchcitz A., Emigracyjne losy polskiej generalicji po 1945 r., „Wojsk. Przegl. Hist.” 1993 nr 3 s. 105; Szenkowa I., Szarecki Bolesław na Monte Cassino, „Służba Zdrowia” 1964 nr 21; Tochman K. A., Z ziemi obcej do Polski. Losy żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych, którzy powrócili do kraju po II wojnie światowej, Zwierzyniec 2006 I; Ujazdów: 730-lecie Ujazdowa i 200-lecie najstarszego szpitala wojskowego Warszawy, W. 1992; Wańkowicz M., Bitwa o Monte Cassino, Rzym–Mediolan 1945 I 237–8; tenże, Monte Cassino, W. 1972; Wawer Z., Monte Cassino. Walki 2. Korpusu Polskiego, W. 2009; Wojskowa Akademia Medyczna imienia gen. dyw. Bolesława Szareckiego, Red. S. Cieśliński, Ł. 1978; Wróbel J., Uchodźcy polscy ze Związku Sowieckiego 1942–1950, Ł. 2003; Zychowicz G., Generał Bolesław Szarecki 1874–1960, W. 1988 (fot.); Żaroń P., Armia Andersa, Tor. 2000; tenże, Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie, W. 1981; tenże, Ostatnia wieczerza w Ostaszkowie, W. 1990 s. 19–21, 60; – Almanach lekarski, W. 1932; Anders W., Bez ostatniego rozdziału. Wspomnienia z lat 1939–1943, Londyn 1959; Bitwa Lwowska 25 VII – 18 X 1920. Dokumenty operacyjne. Cz. I (25 VII – 5 VIII), Oprac. M. Tarczyński, W. 2002; Dziennik czynności gen. Władysława Andersa 1941–1945, Koszalin 1998 s. 44, 155; Fusek W., Przez piaski pustyń. Z dziennika żołnierza Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, Wr. 1988 s. 377; Katyń. Dokumenty zbrodni. T. 3: Losy ocalałych, lipiec 1940 – marzec 1943, Red. W. Materski i in., W. 2001; Klimkowski J., Byłem adiutantem gen. Andersa, Londyn 1959; Klotz A., Zapiski konspiratora 1939–1945, Oprac. G. Mazur, Kr. 2001; „Komunikaty Informacyjne” Sztabu Naczelnego Wodza/ Sztabu Głównego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (1945–1947), Oprac. C. Brzoza, Kr. 2008; Kowalski M., 1918–1963. Moi dowódcy, Kr. 1991; Kuropieska J., Wspomnienia oficera sztabu 1934–1939, Kr. 1985 s. 343; Lachowicki-Czechowicz T., Dziennik egerski. Zapiski komendanta obozu oficerów polskich na Węgrzech 1939–1944, W. 2003; Peszkowski Z., Wspomnienia jeńca z Kozielska, W. 1989 s. 30, 76; Pióro T., Armia ze skazą. W wojsku polskim 1945–1968. Wspomnienia i refleksje, W. 1994; Podchorążowie z Ujazdowa. Wspomnienia ze Szkoły Podchorążych Sanitarnych 1922–1939. W 50 rocznicę założenia Szkoły, Oprac. B. Markowski, Londyn 1972 s. 95, 132, 331; Rocznik lekarski RP za l. 1933/4, 1936, 1938, 1948, W.; Rocznik oficerski za l. 1923, 1924, 1927, 1928, W.; Rożniatowski T., Mój żywot lekarza wojskowego 1934–1973, W. 1937; Rydułtowski K., Notatki z wygnania, W.–Wr. 1996 s. 134; Urzędowy spis lekarzy, W. 1924/5; Wojtkowiak S., Lancet i karabin. Dzieje szkolnictwa medycznego w Wojsku Polskim, W. 1973; Wróbel E. i J., Ze Związku Sowieckiego 1942–1950, Chicago 1992; Zając J., W Szkocji i na Środkowym Wschodzie, Londyn 1937; Życiorys gen. Bolesława Szareckiego (do roku 1919). Z Archiwum GBL, Oprac. W. Stembrowicz, „Biul. Gł. B. Lek.” R. 44: 1998 nr 357; – „Lekarz Wojsk.” 1949 nr 2 s. 141–4; „Łowiec Pol.” 1930 nr 5, 1947 nr 1, 6, 1949 nr 4, 1953 nr 12; „Polska Zbrojna” 1949 nr 75; – CAW: Akta personalne, nr 1171/66/2, 1822/742, sygn. TAP 744/61/1812; Gł. B. Lek.: Dział zbiorów specjalnych, sygn. 1–1257 (teczka osobowa S-ego); IPiM Sikorskiego: sygn. A XII 85/5/2 (wniosek o odznaczenie VM V kl.); – Informacje Andrzeja Suchcitza z Londynu.
Jerzy Adam Radomski i Piotr Stawecki